[Hoxe a crónica vai en galego, porque me toca escribila tamén para o blog de IND. Se o queredes visitar, o enderezo é www.implicadas.blogspot.com]
As dez e media da mañá comeza o goteo de integrantes do proxecto da SIDA/VIH. Esta é unha iniciativa de PDI financiada por USAID, na que IND non participa, pero si está interesada. PDI traballa en 60 suburbios, cunha poboación total de 70.000 persoas e unha poboación obxectivo de 60.000. Mentres vai chegando o grupo que nós imos entrevistar, Bobby, a coordinadora do programa e xa amiga nosa, explícanos en qué consiste o proxecto que, por certo, rematou hai dous meses, polo que o persoal está traballando de balde mentres non se atopa financiamento para iniciar un novo. E iso que se trata dun proxecto modelo, ao que acoden para aprender e replicalo traballadores de numerosas organizacións.
Tras unha pausa para o cotián té ou café, ímonos reunindo con representantes das diversas facetas do proxecto: beneficiarias infectadas do VIH, que actualmente, grazas a xestión de PDI están a recibir tratamento con antirretrovirais e suplementos alimenticios; educadoras e educadores de rúa, que, co seu traballo voluntario, axudan a difundir no seu entorno as prácticas preventivas e paliativas; e os coñecidos como eunucos, homes homosexuais que se ven obrigados pola sociedade a levar unha dobre vida como homes e como mulleres e que acaban case invariablemente no mundo do comercio sexual. As súas perspectivas sobre o proxecto e a enfermidade son diferentes, pero todos coinciden nun punto: o medo, o tabú e o illamento que envolve a SIDA e o VIH, dende ás persoas que a padecen ata as que loitan por erradicala. Tanto preguntamos que se nos bota o tempo enriba: as dúas e media da tarde. Tardísimo, tendo en conta que adoitamos comer á unha... e os nosos visitantes tamén.
Ducias de nenas e nenos envólvennos cos seus corpiños e os seus berros nada máis baixar do microbus. En Keela Krishnan Kovil Pattu hai só 4 anos que se implantaron as medidas de control de natalidade e nótase. A cativería ri e tolea ante tanta cámara xunta. Nunca tal cousa viron. Trepan por Marcos e Tito, os nosos cámaras e fotógrafos particulares, que están recollendo todos os momentos do Vanakkam, e a tolemia chega a tal punto que temos que dividir o grupo en dous, porque así non hai xeito de entrevistarse con ninguén.
Uma, a traballadora sanitaria (en realidade o seu nome é máis longo, pero somos incapaces de lembralo enteiro), conduce ao grupo para o que me toca traducir á minúscula casa dunha beneficiaria. Cando entramos, preocupada por sentarme de xeito que collamos as sete persoas adultas e os dous meniños que pretendemos meternos dentro, non reparo na dona da casa. Por iso a miña sorpresa é maior cando me viro cara a ela e recoñezo unha cara familiar que me alegra moitísimo ver: ¡Rani! Rani foi unha das primeiras animadoras do proxecto, traballo que deixou para ter dous meniños, e agora, xunto con tres compañeiras máis, pediu un crédito para iniciar un negocio de fabricación de incenso e produtos de limpeza. Levan so dous meses, mais polo de agora vailles ben a cousa. Pero Rani non se conforma con pouco, quere o mellor para ela e a súa familia, e nos conta que, coas súas compañeiras, pretende pedir máis crédito cando remate de pagar para ampliar o negocio, poñer unha tenda, estudar informática... “Eu por querer, quero facer tantas cousas... ¡Pero non me chega o día!”
Seguímonos movendo polo suburbio, seguidos por unha restra de nenos, coma o frautista de Hammelin, e imos coñecendo máis persoas que están a cambiar a vida mediante créditos que lles concede PDI (créditos a un 1%), que lles permiten mercar a materia prima ou as ferramentas que significarán a diferenza entre o traballo escravo e a independencia económica e laboral: un taller de sandalias, un negocio de venda de especias, un posto de venda de iddlis (unha especie de boliñas de pasta, típicas para o almorzo).
Os últimos minutos son para dúas das voluntarias sanitarias do suburbio: mulleres que dedican o seu tempo libre a levar ao médico as súas veciñas e veciños, a organizar os campos sanitarios, a participar nas campañas de sensibilización... Mulleres que, ademais, participan nos grupos de aforro, traballan fóra da casa e levan a familia, mulleres que son o presente e o futuro.
Cae a noite cando baixamos do microbus en Paduvai Nagar, na nosa segunda visita, esta vez para asistir a unha das representacións de teatro na rúa que realizan o persoal e o voluntariado do proxecto da SIDA para sensibilizar divertindo: teatro, cancións e mesmo baile.
Hoxe, ao noso pesar, o público resúltalles un pouco difícil: constituído case na súa totalidade por nenas e nenos, son moitos os que atopan máis interesante a nosa presenza, as nosas cámaras, os sorrisos e mesmo os bailes de algúns dos participantes que a representación que teñen diante do nariz. Nós, sen embargo, apreciámola moito e aplaudimos malia que non entendemos unha palabra.
Rematada a función, perseguidos novamente polo efecto Hammelin, marchamos para casa xa máis tarde do habitual. Non faltou quen botase unha soneca polo camiño.
As dez e media da mañá comeza o goteo de integrantes do proxecto da SIDA/VIH. Esta é unha iniciativa de PDI financiada por USAID, na que IND non participa, pero si está interesada. PDI traballa en 60 suburbios, cunha poboación total de 70.000 persoas e unha poboación obxectivo de 60.000. Mentres vai chegando o grupo que nós imos entrevistar, Bobby, a coordinadora do programa e xa amiga nosa, explícanos en qué consiste o proxecto que, por certo, rematou hai dous meses, polo que o persoal está traballando de balde mentres non se atopa financiamento para iniciar un novo. E iso que se trata dun proxecto modelo, ao que acoden para aprender e replicalo traballadores de numerosas organizacións.
Tras unha pausa para o cotián té ou café, ímonos reunindo con representantes das diversas facetas do proxecto: beneficiarias infectadas do VIH, que actualmente, grazas a xestión de PDI están a recibir tratamento con antirretrovirais e suplementos alimenticios; educadoras e educadores de rúa, que, co seu traballo voluntario, axudan a difundir no seu entorno as prácticas preventivas e paliativas; e os coñecidos como eunucos, homes homosexuais que se ven obrigados pola sociedade a levar unha dobre vida como homes e como mulleres e que acaban case invariablemente no mundo do comercio sexual. As súas perspectivas sobre o proxecto e a enfermidade son diferentes, pero todos coinciden nun punto: o medo, o tabú e o illamento que envolve a SIDA e o VIH, dende ás persoas que a padecen ata as que loitan por erradicala. Tanto preguntamos que se nos bota o tempo enriba: as dúas e media da tarde. Tardísimo, tendo en conta que adoitamos comer á unha... e os nosos visitantes tamén.
A foto pretendía ser só á casa, pero apareceu un neno da nada. A verdade é que a mellorou.
Ducias de nenas e nenos envólvennos cos seus corpiños e os seus berros nada máis baixar do microbus. En Keela Krishnan Kovil Pattu hai só 4 anos que se implantaron as medidas de control de natalidade e nótase. A cativería ri e tolea ante tanta cámara xunta. Nunca tal cousa viron. Trepan por Marcos e Tito, os nosos cámaras e fotógrafos particulares, que están recollendo todos os momentos do Vanakkam, e a tolemia chega a tal punto que temos que dividir o grupo en dous, porque así non hai xeito de entrevistarse con ninguén.
Tito, rodeado duns poucos nenos, despois da división da morea inicial.
Uma, a traballadora sanitaria (en realidade o seu nome é máis longo, pero somos incapaces de lembralo enteiro), conduce ao grupo para o que me toca traducir á minúscula casa dunha beneficiaria. Cando entramos, preocupada por sentarme de xeito que collamos as sete persoas adultas e os dous meniños que pretendemos meternos dentro, non reparo na dona da casa. Por iso a miña sorpresa é maior cando me viro cara a ela e recoñezo unha cara familiar que me alegra moitísimo ver: ¡Rani! Rani foi unha das primeiras animadoras do proxecto, traballo que deixou para ter dous meniños, e agora, xunto con tres compañeiras máis, pediu un crédito para iniciar un negocio de fabricación de incenso e produtos de limpeza. Levan so dous meses, mais polo de agora vailles ben a cousa. Pero Rani non se conforma con pouco, quere o mellor para ela e a súa familia, e nos conta que, coas súas compañeiras, pretende pedir máis crédito cando remate de pagar para ampliar o negocio, poñer unha tenda, estudar informática... “Eu por querer, quero facer tantas cousas... ¡Pero non me chega o día!”
Seguímonos movendo polo suburbio, seguidos por unha restra de nenos, coma o frautista de Hammelin, e imos coñecendo máis persoas que están a cambiar a vida mediante créditos que lles concede PDI (créditos a un 1%), que lles permiten mercar a materia prima ou as ferramentas que significarán a diferenza entre o traballo escravo e a independencia económica e laboral: un taller de sandalias, un negocio de venda de especias, un posto de venda de iddlis (unha especie de boliñas de pasta, típicas para o almorzo).
Os últimos minutos son para dúas das voluntarias sanitarias do suburbio: mulleres que dedican o seu tempo libre a levar ao médico as súas veciñas e veciños, a organizar os campos sanitarios, a participar nas campañas de sensibilización... Mulleres que, ademais, participan nos grupos de aforro, traballan fóra da casa e levan a familia, mulleres que son o presente e o futuro.
Cae a noite cando baixamos do microbus en Paduvai Nagar, na nosa segunda visita, esta vez para asistir a unha das representacións de teatro na rúa que realizan o persoal e o voluntariado do proxecto da SIDA para sensibilizar divertindo: teatro, cancións e mesmo baile.
Hoxe, ao noso pesar, o público resúltalles un pouco difícil: constituído case na súa totalidade por nenas e nenos, son moitos os que atopan máis interesante a nosa presenza, as nosas cámaras, os sorrisos e mesmo os bailes de algúns dos participantes que a representación que teñen diante do nariz. Nós, sen embargo, apreciámola moito e aplaudimos malia que non entendemos unha palabra.
Andrea, sentada no medio do público infantil subversivo. Podedes ver que algunhas cariñas están viradas cara a nós, e iso que saquei a foto achantada...
Rematada a función, perseguidos novamente polo efecto Hammelin, marchamos para casa xa máis tarde do habitual. Non faltou quen botase unha soneca polo camiño.
No hay comentarios:
Publicar un comentario